Dag 1

Vroeg opstaan met spanning in je lijf , niks fatsoenlijks kunnen eten tijdens de hele vliegreis. Dus behalve een sinasappeltje in salade-vorm en een droog broodje ging er alleen maar sap en water bij me naar binnen. Maar ja, het bleef in ieder geval binnen. Al had dat meer te doen met het feit dat ik op een gegeven moment mijn mond dicht hield, dan dat het er echt niet via dezelfde weg uitwilde. Na een klein uitstapje naar de wc ging het daarna echter wel goed. Dus de laatste twee uurtjes of zo in het vliegtuig verliepen nog wel aardig. Alleen van het bekijken van het gehele filmassortiment van de KLM kwam niks meer. Alleen wat komedies bekeken, spelletjes gedaan en Hazes beluisterd. Zwartboek, Nachtrit en zo komen op de terugweg wel. Ik heb immers een retourtje bij de Zwaan.

Op Cape Town Airport nog effe spannend of alles wel lukt met het visum. Echter ik had de mazzel dat de douanier een Afrikaner was genaamd Bas, dus de enige problemen die er nog speelden kon ik relax in het Nederlands met een beetje Engels af. Het ging eigenlijk vrijwel zoals Martijn van Khaya het voorstelde. Top, zoals later het (s)topwoordje zal worden.

Eerder zag ik nog wel twee Nederlandse acteurs in de rij struggelen om hun visum te krijgen. In de rij vroeg ik me nog af of ze voor werk of echt voor vakantie kwamen, maar toen Marcel Mutsers (moest wel effe googlen bij hem en wellicht heb ik z’n achternaam weer fout, Vuurzee, Hertenkamp, Ik ben Willem) aan het klooien was om de juiste papieren te vinden wist ik dat het voor werk was. Wat dat betreft deed hij ook redelijk zijn rollen zoals ik hem ken eer aan. Tikkeltje chaotisch… Zijn medecollega Jeroen Willems deed het wat dat betreft rustiger aan. Die had het ook gelijk voor elkaar.

Voor de rest meende ik ook nog hockeyer Jessse Mahieu (spelling?) te ontwaren. Die deed het helemaal rustig aan, bleef gewoon zitten. Kennelijk kwam er een mannetje voor hem laters.

Ok, ben nu door de douane, duurde allemaal wel effe dus gelijk de koffer kunnen pakken. Het was alleen de vraag of mijn mannetje voor de transport er ook stond. Yes! Mooie gewaarwording om je naam op zo’n bordje te zien staan. Zeker na zo’n vermoeiende vlucht, waar je verlangd naar een bedje.Buiten merk ik gelijk dat ik nog gekleed ben voor Nederland, ondanks dat ik alleen een t-shirtje met een open jas aan heb.

Smooth ride naar Big Blue Backpackers. Kom ik daar aan, wordt ik aan de balie weer gelijk aangesproken in het Nederland. Alsof ik nog niet weg ben, maar dat was ik toch echt wel. Hij geeft me zo’n zeker gevoel dat ik ook met een deur die niet op slot wil een goede nachtrust pak. (ok, ik zette stiekem nog wel de verwarming erachter, had die tenminste ook nog nut)