Kak

Stel ik eens mijn kant van het huis ter beschikking voor het pokeren, verlies ik gelijk weer een stuk van mijn geheugen. Logischer wijs ook gewoon verloren, alleen geen idee in welk stadium van het spel is gebeurd en ook niet wie er nou gewonnen heeft.

Ooh ja, ik vergeet het bijna: De bloukrans brug. Baie, baie eng, maar deze sukkel is wel gesprongen. Met de nadruk op gesprongen, want van een duik kwam het niet echt. Pas toen het elastiek daarom riep zag ik er enigszins fatsoenlijk uit. Eerlijkk gezegd ook helemaal niet in de gaten gehad dat ik zo gesprongen was. Op het moment net voor dat ik moest springen (they really had to push me) en de secondes (felt like hours!) naar benee ging er veel door me heen, maar van mijn springwijze was ik me niet bewust. Gelukkig was ‘the change of jumpingplan’ geen reden voor het elastiek om iets onvriendelijks met mij te doen. Was het goed? Nah, beste gevoel was het om weer bovenaan te staan. Slechtste gevoel: op je kop hangen wachtend op het mannetje om je op te halen, die er ook nog iets langer over deed dan normaal.

Foto’s volgen later nog als ik in het internetcafe ben.

Johan is al weer thuis?!

(nummer op mijn hand is gewicht en springnummer, wel een mooi getal saampjes, al zweer ik dat ik onder de 80 zat voor de vakantietrip)