Van PE tot en met Durban Bluff

Het lijkt al weer zo lang geleden, dus gelukkig heb ik de eerste drie weken van mijn vakantie nog aardig bijgehouden. Vandaag het eerste deel.

Zaterdag de 28ste van juli stond in het teken van het afscheid van Loetje, Dory en Yvet. Die in PE met zijn drietjes aan de slag moesten voor het Ready 4 Life project. Tijdens het afscheid van Loetje op het vliegveld te PE kwamen we opeens een bekend rood koppie tegen. Barbara Barend + vriendin, wat voor onze dames al reden genoeg was om ook in die rij te gaan staan. Ook al ging die vlucht naar Kaapstad met Nationwide in plaats van Joburg met South African Airways. Was de laatste lichting dames van huize Marshall dan stiekem ook…? Waren die buitenlandse lovers van hun slechts dekmantels? Waren ze in dan op Marshall road, slechts om de mannen op te geilen (in één geval baie goed gelukt!)? Dit alles uitgebroed door de plaatselijke Ciska Dresselhuys Marieke? (sorry, inside joke. Je had er bij moeten zijn om het te snappen)

De andere twee dames gingen nog met de auto van Chris op stap om toch nog wat van Zuid-Afrika te zien. Yvet en Dory trokken de woensdag weer naar huis. Voor Yvet was dat iets eerder dan gepland, omdat ze de lokale Ciska niet zo leuk vond.

Voor mij ook wel een mooi sein om de dag erna op stap te gaan. De middag als afscheid nog een keer gelunched met de collega’s van BDT: Jonathan, Richard en Tracey. Dus net toen de kids van Marshall road kregen om laatstgenoemde te zien, waren ze zelf pleitos. Na de lunch weer thuis gedropt en heb ik alle overbodige spullen aan hun gegeven en de laptop in bewaring. Daarna het laatste wasje opgehangen, koffer gepakt en onder de warme deken Austin Powers Goldmember gekeken. Waarin bleek dat ik wel erg lang niet in de Lage Landen was geweest, want het Nederlandse accent van Goldmember pikte ik er toch echt niet uit. ;)

Slecht geslapen, toch spannend en ik moest er de volgende ochtend vroeg uit. Gelukkig was de pick-up van de BazBus aan de overkant van La Roche, dus slechts een klein stukje met mijn gele koffer. Het huis gedag gezegd en bij backpackers Lungile neer geploft. Eerste reisgenoten: Nederlanders, Ieren, Amerikanen en een Nieuw-Zeelander. De laatste, een van de velen ook, zo lijkt het wel, die zijn bagage in Londen de nodige vertraging op zag lopen. Nu slechts gewapend met een kloffie, slippers en een nieuwe rugzak. Eerste stop van de BazBus, althans voor mij: Coffee Bay.

Ik had er wel wat vaker van gehoord, ook zelfs op het werk, dus ik verwachtte een enigszins grote plaats. Ik kwam echter bedrogen uit: twee backpackers, een hotel, een supermarkt, een shebeen en veel rondavels (door mij liefkozend kabouterhuisjes genoemd). Al hoewel bedrogen, het was prima zo. Uitstekend zelfs. Ook al was het vrij druk in de Coffee Shack, ik was toch blij verbaasd toen ik een bekende tegenkwam: Coco, de Duitse stagaire van Bethelsdorp Development Trust. Cool! Gelijk even Richard een sms gestuurd om te zeggen dat ze hier was, waarop direct een telefoontje van hem volgde. Jaja, hij beweert hij wel dat hij niet als alle anderen mannelijke BDT’ers CocoNuts is, maar in werkelijkheid…

Het zorgde iig voor een mooi begin van de avond daar. Een avond die al iets eerder gezellig werd dankzij de Buffalo-regel. Wat als voornaamste pijler had dat je niet met je rechterhand mocht drinken. Bij mijn tweede Windhoek werd ik al gelijk gespot door de Spanjaard Ceco, waardoor ¾ Windhoek in één keer mijn strot in moest. Viva Espana! Een avondje ook met vele rondes Jenga, waarbij de verliezer de tafels onderdoor moest. Ondergetekende moest er ook aan geloven!

Maandag op stad met een van de locals Joseph voor de Cultural Village Tour, wat onder meer een bezoek betekende aan de kabouterhuisjes. Kabouterhuisjes die veel groter bleken toen ook we ook daadwerkelijk even naar binnen mochten. Ze waren wel rond, dus je kon er moeilijk een Ivar of Billy van Ikea kwijt, maar door de ronde vorm konden de geesten (wellicht ook luisterend naar de namen Ivar en Billy) zich echter niet in een hoekje verschuilen. Koppie, koppie. Daarnaast interessant om te horen dat de Xhosa man het behoorlijk voor het zeggen heeft. Hoeft zelf alleen een beetje het vee te verzorgen. De vrouw mag het huishouden doen, op de grond zitten (mannen op een stoel) en moet dan ook nog eens bij schoenmoeder slapen. Nee, slechts voor de gezinsuitbreiding komt ze waarschijnlijk het huisje van haar man binnen. Voor zo’n vrouw betaal je btw zo’n 10 koetjes.

Joseph had die koeien nog niet, dus in plaats daarvan hield hij zich bezig met het beschilderen van onze gezichten. Zogenaamd als sunscreen, maar waarschijnlijk het hoogtepunt van iedere Tour. De blanken even een lekker maskertje geven. Hij moest er zelf echter ook aan geloven. Met ons maskertje naar de lunch. Een groot bord maispap met prutjes van tomaat en spinazie. Dat volgens een uitstekend gebruik trouwens, door de mannen op stoel en bank werd genuttigd en door de vrouwen op de grond. Hehe! Zouden we in NL ook moeten doen! De lunch smaakte beter dan het bier in melkpak dat we later in de shebeen kregen. Bij de tweede slok ging er dan ook meer over mijn shirt dan in mijn mond in een poging het laatste restje in het pak zo snel mogelijk weg te werken. Duidelijk een gevalletje van eens maar nooit meer. Smaakte naar melk gemengd met een huntertje.

Terug @ de Shack mijn gezicht gewassen, warme kleren uitgetrokken en de berg opgeklommen om van de zonsondergang en maansopkomst te genieten. En natuurlijk van de gratis sundowners (vodka+sprite). Het kan slechter. Na de fullmoonbraai beneden had ik het wel gehad voor de dag en ging ik vroeg naar bed. Bovendien waren Ceco en zijn vriendin ook al out, iets teveel dagga.

De volgende morgen richting Port St Johns. Op de kaart redelijk vlakbij, maar het was nog een hele rit. Eerst van Coffee Bay terug naar de grote weg. Honden, geiten, schapen en potholes ontwijkend en wachten daar op de BazBus. Was de enige die in Port St Johns uitstapte, de rest ging al door naar Durbs. Eerst werd ik opgepikt in het bakkie van de eigenaar, die iets weg had van een kruising tussen Pierce Brosnan en Boudewijn de Groot, om echter bij aankomst bij Amapondo al gelijk in een ander bakkie te springen. Om gelijk een toeristische slinger te maken en te eindigen op een airstrip met weer zo’n vervelende zonsondergang en superlelijk uitzicht. Helaas was ik mijn camera vergeten.

Gelukkig bleef ik drie nachten in Amapondo, waardoor ik twee dagen later wel mijn kiekjes kon schieten. Samen met het daredevil en bijdehante zoontje van de eigenaar achter in het bakkie. Vijf jaar was ie pas, maar het was niet aan hem te horen. Waar ik redelijk van de afgrond bleef staan, kwam hij akelig dichtbij. “Vind paps niet leuk als je dat doet Daniel, en ik eerlijk gezegd ook niet”.

Het laatste stukje richting het uitkijkpunt was er trouwens ook al niet een voor de ‘faintharted’, zoals de Engelsen dat zeggen. Laatste eindje reed Neil namelijk vol gas over de airstrip (stuk startbaan) om dan pas net (zo lijkt het iig) voor de afgrond te remmen. Blij toe dat Neil nog wel zin in het leven had.

De Coffee Shack was echt een party spot, Amapondo was meer een plekje om te chillen. Hangmatjes, een rustige doch gezellige bar, prima uitzicht en een goeie vibe. Eerste avond gingen er wel de nodige shots in, want ook hier werkten ze met een rekening. Erg makkelijk derhalve om je drankjes zo te bestellen om dan pas bij afloop te zien welke schade je hebt opgelopen. Shotjes gingen van de good ol’ Springbok to Bubblegum en van Liquid Cocaine tot iets smerigs met bruin bier, amarula en brandy. Vond het al knap van mezelf dat ik het na het drinken daarvan het niet gelijk weer via het kanaal terugbracht.

Die chilldagen in Amapondo dan ook goed gebruikt. Naast het chillen ook iedere dag wel een wandeling gemaakt met Bongz (spelling?) en de honden, in de mangel genomen door de golven op mijn bodyboard en mijn rekening gespekt in de bar. Want als ontbijt, lunch en diner al niet genoeg in het laatje brachten dan was er altijd nog een spelletje shitheat dat ik samen met een Amerikaanse speelde. De verliezer moest het rondje aan de bar betalen. Zij had iets meer geluk en hoefde alleen maar een bord friet voor me te kopen en wat dagga te bietsen. Aardige meid trouwens, die helaas ook weer net de andere kant op ging (het gebruikelijke verhaal van voor Durban).

Vergeet ik bijna te zeggen dat ik in de krantenbak van Amapondo een Matthijs tegen kwam. Nee, niet een dronken Hollander die daar met z’n kop beland was, maar het blad (van de makers van Linda!). Even kon ik weer bijtanken, na het missen van zoveel DWDD’s. Niet alleen Matthijs zelf stond er in, ook z’n gebruikelijk vriendjes Giel, Leo & Marc-Marie. Daarnaast ook een fitte Edje, toen nog niet geblesseerd. L

En tuurlijk was het Port St Johns het startsein van de ToTo. Ik zag het eerst niet en dacht die gast in het water gewoon zomaar mij in het balspel wilde betrekken. Eenmaal dichterbij: Toon!

Ik had het prima naar me zin daar, maar ik wilde ook verder, dus werd het op de vrijdag een keuze tussen twee U’s als volgende bestemming. Het werd Umzumbe. Dat was het niet helemaal. Eerst al noodgedwongen aan de KFC in de BazBus en toen een BP gerund door een Nederlandse stagair. Die meer bezig was met zijn mokkeltje, dan het echt gezellig maken van zijn stekkie. Na de hippies van Amapondo viel dat vies tegen. En doordat de BazBus niet op zaterdag reed moest ik er ook twee nachten blijven. Jasses! Ze hadden wel internet, zwembad, boomhutjes en een jacuzzi, maar de A van Atmosfeer (zoals de Lonely Planet vrolijk wist te melden) kon ik niet vinden. Mantis on the moon, forget about it!

In Amapondo werd ook alles voor je geregeld, hier moest je alles zelf doen. Geen ‘homemade’ muesli en een fruitsalade meer. Nee, slechts wat cornflakes met een bak thee. Weinig mensen te bekennen, een schoonmaakster die me een stuk ouder schatte, geen ‘free activities’ en een bewolkt Hollandsachtig weertje. Lipje zat in een dipje. Dat wordt dus maar internetten: e-mails en het laatste voetbalnieuws checken. Nog geen vervanger voor Edje!

Ondanks het westerse uiterlijk van het dorp Umzumbe was er slechts een gare supermarkt te vinden, waarbij die van Hogsback nog bijna op een echte Appie leek, en een restaurant. Waar ik noodgedwongen twee dagen heb geluncht. Fish, Chips & Rugby de eerste dag, de tweede dag Samosas, Chips & Formula 1 & Chelsea vs Man United. Op de eerste dag uit verveling maar een overdosis slaap gepakt, ik sliep immers toch alleen op de dorm. Zoveel uren slaap betekende ook vele dromen, en eentje daarvan bracht me weer thuis. Het voelde weer fijn om iedereen te zien, tot we besloten de foto’s van mijn vakantie te gaan bekijken. ‘He, waar zijn de pics van Drakensberg en Mocambique nou gebleven?’ Een teken van mij om gelijk wakker te worden en te realiseren dat ik nog een missie had. Weg uit Umzumbe en de bergen en de tropen in. Ye bo!

Die morgen kom ik nog een Duitse tegen die ook in Amapondo zat. We zijn het snel eens over het feit dat hier de vibe niet hangt die wel in Amapondo hing. It sucks. Dat kon zij ook wel in één avondje ervaren. Helaas hoor ik nog dat het hun laatste avondje in Port St Johns nog flink gezellig was in de bar. Locals hadden hun trommels meegenomen en sloegen er tot een uur of drie op los.

s’Avonds was ik superblij dat ik de BazBus me kwam verlossen, want ook mijn mp3 speler (straks met de Sorrygebaar i-Pod thuis is dat minder snel een probleem) was al aardig grijs gedraaid. Blij ook dat ik iets minder moest betalen dan ik eigenlijk had moeten doen. Een uur internet a 1 R per minuut en shoppingshuttle (waarbij ik gelijk maar wat extra spul insloeg, voor het geval ik weer in zo’n gat zou belanden) van 20 R zaten waren jammergenoeg vergeten. Uit de BazBus stapte een groepje die ik binnenmonds het beste toewenste. Een groepje dat me ook al in Coffee Bay en Port St Johns kwam aflossen.

Een totaal verschillende groep trof ik aan in de BazBus. Geen party Britten en Ieren, maar een Nederlandse familie, andere oudjes en voor de rest ook rustige peepz. Iedereen ging naar Durban behalve ik. Ik wist dat ik er laters nog een keer langs moest, dus ik stapte iets eerder uit bij Durban Bluff. Een buitenwijk van. Een rustige Backpacker wederom, maar ik kwam laat aan, dus ik ging gelijk richting bedje.

Volgende morgen rustig aan gedaan. Hopend dat de zon buiten een beetje zou doorbreken, maar ik werd niet echt verblijd. Me vermaakt met de Flinstones, het dochtertje van de werkster, een tosti tomaat-kaas en een bezoek aan de Spar. Een bezoek aan het strand betekende de wind mee op de heenweg, maar terug flink zandhappen en bovendien een akelig gevoel. Door de aprilstorm die in Durban gewoed had was namelijk een groot veel van de kade weggeslagen, wat in combinatie met de verlatenheid en de rondvliegende zandkorrels voor een creepy gevoel zorgde. Alsof ik op een spookstrand liep, waar ieder ogenblik een blik met vervaarlijke jongens opengetrokken kon worden die mij het leven lastig zouden maken. Als de wind dat al niet deed.

Daarom maar vroeg weer terug naar de Backpacker gegaan om gebruik te maken van goede vriend DSTV. Sport en Het Beste van Vlaanderen en Nederland. Journaal meegepikt en jaloers toe moeten kijken dat het 10000 KM verderop iets warmer was. Niet te lang gekeken, want dat kan thuis altijd wel weer. Poging gedaan om mijn puzzelboekjes te vullen, zodat ik die hier, naast de nodige kleding, ook achter kan laten. Geen voor geen meter eerlijk gezegd, maar ik zat wel lekker in mijn privedorm, tot de stroom uitviel (toch iets te lang tv gekeken?). In de schemer ging het nog net, maar toen kwamen de kaarsen op tafel en in de dorm. Erg romantisch, ook al zat ik daar in mijn eentje.

Ik kreeg honger, dus dat werd koken en wellicht ook diner bij kaarslicht. Moet zeggen dat het wel een van de beste maaltjes van de vakantie was en zeker de meest sfeervolle. Tijdens het koken een babbeltje met de eigenaar gemaakt en net toen ik bijna mijn tweede bord leeg had gingen de lichten weer aan. Valt dan toch weer tegen, ben je er net aan gewend… Ach, ik kon zodoende iig nog wel het sportjournaal meepikken. En twee van de nieuwe gasten maakten er een mooie gitaaravond van.

Overigens een vrij vreemde gozer achter de bar daar. Alles was cool. Op zich is dat niet vreemd, maar het geluid dat hij daarvoor altijd maakte (alsof hij steeds probeerde een kwatje te maken). Hij moest mij en nog een gast de volgende dag naar Durban brengen om dat we daar opgepikt moesten worden door de BazBus. Alleen hij wist zelf niet waar die plek precies was. “Do you where Nomads is?” was zijn vraag aan mij. “No”, tja ik was nog nooit in Durban geweest. “Cool man, cool”. Right, als dat maar goed gaat. We vertrokken echter vroeg en de BazBus had zwaar vetraging, dus uiteindelijk kwam alles op zijn pootjes terecht.

To be continued...