I'll be back

De afgelopen paar weken een aantal maal de droom gehad dat ik opeens weer thuis was. In het begin van mijn verblijf hier in Zuid-Afrika had ik nog wel eens van die dagen dat ik op zich niet zo’n slechte gedachte vond, nu… Blij toe meneer dat ik na die droom gewoon weer waker werd en wist: heb nog ruim 2 maanden. Al gaat de tijd hier weer zo snel dat ik bijna het woordje ruim uit die zin kan knippen. Volgende week immers zal ik de maanden al maandjes noemen, een 2 kleine maanden, ruim 6 weken, etc, om te eindigen met: ik ga morgen naar huis. Daar nu nog niet al te lang aan denken. De 29ste van augustus vlieg ik terug naar Holland en niet eerder. Genoeg tijd dus nog om hier iets achter te laten om dan over 9 maanden te horen wat het is geworden. ;) Het is dat je hier ook voor aids op moet passen, want anders…

Terug naar de tijdlijn. De vrijdag met de moffies op stap geweest naar de film (Ocean’s 13, more of the same) en de bowlingbaan (again) en zoals altijd, behalve de eerste keer ging het spel met de kegels niet zo als gewenst. Deze keer zelfs een laatste plaats doordat ik mijn laatste beurt totaal blokkeerde. Me achterlatend met een achterstand van een punt op de nummer 3 Markus. Daarna wel richting huis getrokken, want de volgend dag volgde nl een terugkeer naar de Bloukrans brug. Springen deze keer niet voor mij, slechts checken hoe Carla en Thomas het gingen doen. En eventueel een duwtje in de juiste richting geven.

Heerlijk weertje de volgende dag om rond een uur of tien de gang richting de beruchte brug te maken. Je weet wel, die van de kaksprong. De spanning achterin in de auto begon zich wel wat op te hopen en toen we eenmaal de brug bereikte en Thomas de afstand naar beneden zag bleek dat het met zijn Engelse krachttermen wel goed zat. Dat in tegenstelling tot zijn Engels in het alledaags leven. Het is jammer dat we niet steeds noteren als onze moffie weer eens een foute uitspraak doet in het Engels, want het had een mooi boekie kunnen worden.

Het onofficiele Thomas-Engels woordenboek

Thomas – Engels

Dirt Bag – Doggy bag
Gay watching – Whale watching
Bitten – Beaten
Etc.

Echter in tegenstelling tot mijn anderhalf uur dubben bij de brug, was het bij de huisgenootjes wel gelijk de knoop doorhakken en richting kassa. Door voor Carla wel het onprettige moment dat haar gewicht toch eens bekend moest worden. Zelf iets meer dan ik gedacht had, maar gelukkig voor haar nog geen cijfers met 2 nulletjes en niks om je druk over te maken dat het elastiekie breekt. Alleen wel slechts een springnummer voor haar op de de handfoto’s, met een dik vingertje werd stiekem het gewicht bedekt (ik maar een kilootje meer dan de vorige keer) Zelf zat ik nog te dubben wat ik zou doen, zou ik meelopen of toch voor de Flying Fox de gang richting midden maken. Voor de prijs hoefde ik het niet te laten, slechts 100 Rand meer, en ik wist hoe een martelgang ik het vond de vorige om richting midden te lopen. Dus ik koos voor de Fox..! Eenmaal daar toch weer enige spanning, blijf fucking hoogtevrees hebben. Alleen in tegenstelling tot de jump van 2 maanden geleden, was het nu wel vet relaxen na een secondje. Toen wist ik dat het wel goed zat en was er kreet van extase, die slechts in geluid wat weg had van de kreten die uit mijn mond kwamen toen ik aan het elastiek bungelde.

Ik was eigenlijk de enige die de gang via de Flying Fox zou maken, maar toen deze bange schijterd tegen de rest via de walkie talkie zei dat het wel baie lekker was, volgde de een na de andere.. Ik moet zeggen dat ik als het de vorige keer ook gedaan had, de sprong me waarschijnlijk wel een stuk makkelijker was afgegaan. Nu zat ik al in de vibe, in april was het pas nadat ik gered was en veilig op het platformpje terug was. Carla en Thomas vonden het dus wel een stuk vetter dan mij en een tweede sprong was zekers niet uitgesloten.

Op de terugweg nog wat lopen geiten met Door en Thomas. Carla lag zoals gewoonlijk weer te maffen in de auto. Thuis gekomen mocht ik getuige voor Thomas spelen bij een Duitse braai, om te bewijzen dat ie toch wel echt gesprongen was. Op de braai leek ik zelfs nog familie tegen te komen, maar het bleek een Zuid-Afrikaan te zijn die bij enkele van Duitsers woonde (zo gauw ik een foto via Thomas kan fixen, zal ik hem hier wel plaatsen). Wat lopen babbelen daar, toch wat nieuwe en aardige peeps om daarna met Bjorn en Christiaan richting Golden Curtain te trekken. Een van de twee stripclubs in PE en achteraf weet ik nog steeds over welke lekkere chicks Piet het heeft als hij het over het Gouden Gordijn heeft. Wat ouwe mokkels, platte mokkels en Aziaten. Ken toch beter dacht ik zo..! Tapas afterwards en niet te mal, want met de Duitsers afgesproken dat ik de volgende gastspeler zou zijn tijdens een voetbalpotje. Hunnie tegen de Zuid-Afrikanen.

Dus zondags weer redelijk vroeg op. Thomas leek nog een Afrikaanse aan de haak geslagen te hebben de nacht ervoor, dus ik was effe nieuwsgierig of hij wel thuis sliep en als dat zo was alleen of niet alleen. Alleen was hij, geen sex voor de wedstrijd of course en in onze voetbalkloffies (zover we die hadden) pikten we Bjorn en Thorsten op en maakte de gang richting Uitenhage. In de auto zat ik te filisoferen welke positie ik zou spelen en bij welke ploeg. Duitsers of toch de Zuid-Afrikanen of Duitsers, maar dan wel spelend voor de Zuid-Afrikanen. Stiekem een eigen doelpuntje of een mannetje laten lopen. Eenmaal dichterbij Uitenhage leek het er toch steeds minder op dat we te maken hadden met een sterk staaltje Duitse organisatie. Niemand in de auto wist nou waar precies in Uitenhage er gebald zou worden. Eenmaal bij de Volkswagen fabrieken aangekomen stuitten we ook op een mooi voetbalveld, mooi… als het niet vol had gestaan met citygolfs. Zelfs de Italianen timmeren hun defensie niet zo dicht als wat we daar voorgeschoteld kregen. Een leuke toeristische route door Uitenhage volgde, maar van voetbal kwam het niet. Belletje van Christiaan, wat bleek: Zuid-Afrikaanse tegenstander was niet op komen dagen en veld was ook gesloten. Jasses! Gelukkig hadden we zelf een bal bij ons en kon er toch nog gebald worden. Op het strand van Sardinia Bay dan, en de bal was ook niet eens van ons. The friendly German Thomas moest hem nog van een familie lenen.

Met mijn conditie bleek het absoluut niet snor te zitten daar, want na 20 minuutjes op het strand was ik totaal kapot. Effe dollen met de plaatselijke golven deed me echter wel goed en na een kippie en maisie van de braai konden we weer toch nog voldaan naar huis. Niet na nog even lekker gelegen te hebben op de duintjes en te filoseren dat zo’n duintje ook wel supervet zou zijn in de eigen slaapkamer. Lag namelijk echt baie lekke!

Wat ik daarna doordeweeks heb gedaan weet ik bijna niet meer. Spur, bowlen, veel uit eten en Simone als een dief in de nacht zien vertrekken kwamen er nog in voor, maar het gaat allemaal zo vlug hier de laatste tijd, dat als je het niet snel digitaal neerpent het ook gelijk in de vergetelheid verdwijnt. Tenzij je echt iets vets doet. Derhalve ook wel redelijk wat plannekes voor de laatste paar weekjes hier in PE. Of beter gezegd PE en omstreken. Wat dat mocht wezen zie je de volgende edities wel. Oh ja, op mijn werk is de telefoonrekening weer eens niet betaald. Dus internetten daar zit er ook niet meer in, we kunnen slechts nog gebeld worden (dus ligt je kans Mees als je me stem wilt horen: +27 41 481 9777, als ik het goed heb).

Vrijdag was wel gedenkwaardig, ook al mogen jullie niet weten hoe oud Tracey werd op haar verjaardag. Al zag ze er zeker op deze hernieuwde dag des oordeels nog steeds prima uit als moeder van 2 kids. Als mijn sweetie Tracey niet jarig was geweest was ik thuis ook wel thuis gebleven trouwens, want de verkoudheid van Thomas had deze laatste dagen mij gegrepen. Echter geen belemmering om te drinken en Tracey een goeie verjaardagskus te geven. Helaas zoals bij als die gezellige vrijdagfeestjes bij BDT moest die jongen uit Humewood ook weer teruggebracht worden en aangezien de chauffeur zelf ook mee dronk, kon dat wederom niet te laat gebeuren. Terugrit duurde me deze keer iets te kort, zelfde gold voor Tracey. Redelijk tipsy belde en smsde ze me nog een aantal maal de avond. Zelf nog wel buiten de deur gegeten, maar had dat eigenlijk niet moeten doen. Was superkapot: alcohol, verkoudheid en slecht geslapen de vorige nacht.

Dat merkte ik nog de volgende dag. Ondanks het mooie weer van die zaterdag bleef het bij een hernieuwd bezoekje aan Sardinia Bay met Thomas. Waar het chillen was op het strand en iets zien wat op een walvis leek. Op de terugweg apies en iets wat verdomd veel op een walvis leek. Helaas ging Mobie Dick koppie onder voor een lange tijd toen we besloten om de auto even aan de kant te zetten. Ieder mocht het echter weten tijdens het verjaardagsmaal van Kirsten in Blue Waters cafe, waar ik wederom de getuige was..;) Nog gebowld daarna met Doortje, maar Tapas helaas moeten skippen. Wellicht mijn laatste kans op Tapas in het weekend…

Zondag quadbiken, opnieuw met Thomas en de moffies. Te weinig quads, wat betekende dat ik er eentje moest delen met Thomas. Down Under ging het me niet zo goed af, dus besloten om eerst Thomas te laten rijden. Al gauw werd het een innige omhelsing van mijn kant, want vasthouden aan het ijzerwerk was ongemakkelijk en laters ook pijnlijk. Op de terugweg bleek dat mijn autorijlessen wel van pas kwamen op de quad, dus lekker lopen gassen en hobbelen op de quad, voor zat het immers stukken beter dan achterop. En dat mocht Thomas ook wel weten.  s’Avonds een filmpje en pizaatje op de bank…

Maandag was Jinne weer wat fitter en kon hij positief reageren op een oproep van Doortje om ergens te gaan eten. Door, heet nl nog steeds last van de staking die haar gaande is en spendeert de meeste daagjes hier thuis. Nando’s, Primi, Spur, restaurant next to the cinema, de Griek…Nee! Het werd Leonardo’s, de Italiaan. Met een sangria of drie kwamen in de stemming, waarna ik in het News Cafe erachter kwam dat ik ook wel gevoelig was voor de effecten van een cocktail genaamd Gigglejuice. Vooral Thomas moest het ontgelden, die na deze avond ook door het leven gaat als (clini)clown Es. Zijn echte werk bij Volkswagen… in plaats van ‘Logistics’!

Dinsdag rustig, Moulin Rouge en een homemeal.

Woensdag, wederom een homemeal en eindelijk de kans om mijn dagboek bij te werken.

Het blijkt trouwens niet zo slecht geweest te zijn om het niet meer over voetbal te hebben. Onze jonkies hebben het gdvmm toch maar weer geflikt. Wel jammer dat ik dat dan weer heb moeten missen, maar who the hell is Maceo Rigters? Figuur waar je nooit wat van hoorde bij NAC en nu opeens topscorer en maker van het mooiste doelpunt van het toernooi… Bij het doorkrijgen van de score op woensdag moest ik echter wel even bedenken over welke sport we het nou hadden, I mean: 15-14? Het smsje was toch echt van Johan en niet de familie Hoekstra. 15-14 zou dan wel een vrij beroerde score geweest voor de Oranje korfballers en korfbalsters.